Հայաստանյան ձյուն, կարծես դու էլ քաղաքականացված լինես։ Գալիս ես` ցանկալի ես թվում, անբասիր ու ճերմակ, երազանքների խոստումներով։ Արդարության արևը կպավ քեզ թե չէ, հալչում ես, դառնալով տտիպ ցեխ, ներբաններին կպած յուրաքանչյուրիս տուն ես մտնում։ Մերը կավն է՝ առավել կպչուն ու սոսնձանման, դժվար է այն հեռացնել։
Ձյուն, դու էլ առաջվանը չես...
Երեխաների հրճվանքը չկա։ Մի բան փոխվել է այս աշխարհում։
Երևի նրանք շատ են նայում տարեցների անփայլ, հոգսաշատ աչքերի մեջ և չեն ուզում հավատալ հեքիաթներին, որտեղ միշտ բարին է հաղթում։
Հռիփսիմե Հովհաննիսյան